Toen ik ging werken bij het Rijnlands Revalidatie Centrum had er net een reorganisatie plaatsgevonden. Dat was niet helemaal goed gegaan. Er was een organisatiestructuur bedacht waar de behandelaars zacht gezegd niet blij mee waren. Alle zware diagnosegroepen zaten in één team, waardoor de werkdruk bij de behandelaars enorm was. Terwijl de andere teams zich juist verveelden, want zij behandelden alleen nog maar de ‘makkelijke’ patiënten.
Ik besprak het probleem met de voorzitter van de Raad van Bestuur. ‘Er waren goede redenen om het zo in te richten’, vertelde hij. Want de behandelingen moesten beter planbaar zijn en er moest efficiënter gewerkt worden. Uit financiële overwegingen, maar ook voor de patiënt. Alleen: met werkplezier was onvoldoende rekening gehouden. Wat een puzzel, dacht ik. En dat was mijn Tom Poes moment.
Want dat was precies wat ik voorstelde. Maak er een puzzel van. Zet alle betrokkenen aan tafel – planners, managers, behandelaars, bestuurders – en laat ze samen letterlijk die puzzel oplossen. Zodat ze met elkaar in gesprek gaan over de voors en tegens vanuit hun eigen perspectief. Stupid simpel achteraf. Maar het werkte als een trein. In vier uur tijd was de nieuwe organisatiestructuur een feit. En dit keer met draagvlak.
Saskia verandert samen
Als de voorzitter Raad van Bestuur niet het lef had gehad om een genomen besluit terug te draaien en te vertrouwen op de deskundigheid van ‘de werkvloer’, was het nooit gelukt.
Samen met Femke Stoop, beleidsadviseur, ontwikkelde ik de puzzel, waarmee we teamindeling visueel maakten. Samen begeleidden we ook de werkconferentie, waarin zo’n 100 planners, behandelaars, managers en bestuurders met elkaar in gesprek gingen.
