Is er face-to-face contact nodig voor een goed gesprek?
Als wij naar Indonesië gaan, komen mijn zoon (17) en dochter (14) altijd terug met een hele berg Instagram-, Snapchat- en Facebook-vrienden (hoewel dat laatste voor ‘oude mensen’ is). Een paar maanden later is daar nog maar een handvol echte vrienden van over. Waarmee ze diepgaande gesprekken voeren.
Zo was mijn zoon laatst aan ‘t chatten met een islamitisch meisje. Homoseksualiteit was het onderwerp. Zij was overduidelijk geen voorstander. En je kon er toch makkelijk van genezen, dus wat was nou het probleem? ‘Jij bent hetero, toch?’, schreef mijn zoon in een mengelmoes van Engels en Indonesisch. ‘Stel je voor dat ze aan jou zouden vragen of je homo kon worden, zou dat dan lukken?’ ‘You win’, schreef het meisje.
Knappe kinderen. Mijn zoon omdat hij een moeilijk gesprek niet uit de weg ging. Het meisje omdat ze haar mening had herzien, terwijl ze deel uitmaakt van een cultuur waarin homoseksualiteit lang niet altijd geaccepteerd wordt. En waar het bovendien heel ongebruikelijk is om zo direct en confronterend in discussie te gaan.
Listening Apart Together, het kan!
